Η πνευματική ανάπτυξη «στα χέρια» του ομαδικού αθλήματος
Συνεργασία: Έννοια απλή, δύσκολη στην εφαρμογή.
Η ενασχόληση με τον αθλητισμό, γενικότερα, συμβάλλει σημαντικά τόσο στη σωματική όσο και στην πνευματική ανάπτυξη των λιλιπούτειων αθλητών μας. Σύμφωνα με το συγγραφέα αθλητικής ψυχολογίας, (Taylor & Wilson,2005), τα διάφορα ομαδικά αθλήματα επηρεάζουν ενεργά την ανάπτυξη, κυρίως, του εγκεφάλου του παιδιού με αποτέλεσμα την αύξηση της ευφυΐας, και τη καλλιέργεια των δεξιοτήτων ζωής, όπως η επιμονή, η υπομονή, ο τρόπος αντιμετώπισης της εκάστοτε δυσκολίας και επιτυχίας. Επίσης, κατά την έρευνα του Περιοδικού Αθλητικού Τουρισμού και Αναψυχής (Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο Θράκης), τα παιδιά τα οποία αποτελούν μέλη αθλητικής ομάδας «διεκδικούν τη δυνατότητα ανάπτυξης ενός χαρακτήρα κοινωνικού, συνεργατικού, µε έντονο το αίσθημα της προσφοράς και της βοήθειας σε άλλους, εντός και εκτός αθλητισμού και ταυτόχρονα εκδηλώνουν την επιθυμία τους για ανάπτυξη της αθλητικής απόδοσης και του ταλέντου τους.» .Τα ομαδικά αθλήματα καλλιεργούν συγκεκριμένα:
Το ομαδικό πνεύμα.
Τα ομαδικά αθλήματα διδάσκουν στα παιδιά κάποιες από τις σημαντικότερες δεξιότητες της ζωής. Τέτοια αθλήματα όπως το ποδόσφαιρο, το μπάσκετ και το βόλεϊ απαιτούν από τους παίκτες να συνεργαστούν για έναν κοινό στόχο. Μαθαίνουν να εκτιμούν και να βοηθούν τους άλλους. Η ομαδικότητα και η συνεργασία αποτελούν ανεκτίμητα θεμέλια μίας ισορροπημένης κοινωνικής και προσωπικής ζωής
Η φιλία.
Τα μικρά παιδιά συνήθως, συμμετέχουν σε ομαδικά αθλήματα για να αποκτήσουν νέους φίλους και κοινωνικές δεξιότητες. Οι έρευνες όμως δείχνουν ότι και τα μεγαλύτερα παιδιά εξακολουθούν να επωφελούνται από τις κοινωνικές πτυχές του ομαδικού αθλήματος (Lawson, 2005). Η συμμετοχή στην ομάδα διδάσκει στα παιδιά πώς να παραβλέπουν ή και να αντιμετωπίζουν έναν ενοχλητικό συμπαίκτη ή μια ενοχλητική συμπεριφορά. Επιπροσθέτως, μαθαίνουν να στηρίζουν και να ενθαρρύνουν τους συμπαίκτες τους όταν κάτι ‘’στραβώνει’’ ενώ αποκτούν πνευματική ανθεκτικότητα ενάντια στις δυσκολίες που μπορεί να προκύψουν. Τα παιδιά μέσα από την ομάδα γνωρίζουν διαφορετικούς χαρακτήρες και προσωπικότητες, με αποτέλεσμα να μαθαίνουν να προσαρμόζονται και να αποδέχονται τη διαφορετικότητα. Τα παιδιά διδάσκονται την πραγματική φιλία λειτουργώντας ως στήριγμα για τους άλλους αποδεχόμενοι τη διαφορετικότητα (Jarvie, 2003).
Πνευματική και ψυχολογική αντοχή.
Τα ομαδικά αθλήματα αναγκάζουν τα παιδιά να αντιμετωπίσουν και να ξεπεράσουν δυσκολίες και εμπόδια καθώς τα φέρνει αντιμέτωπα με την πραγματικότητα, δείχνοντάς τους ότι η ζωή δεν είναι στρωμένη με ροδοπέταλα. Τελικά, μαθαίνουν πώς να πιέζουν και να πειθαρχούν τον εαυτό τους, πηγαίνοντας για προπόνηση τις προγραμματισμένες μέρες και ώρες, ανεξάρτητα του πόσο κουρασμένα νιώθουν (Gould & Carson, 2008). Αυτό είναι κάτι που θα τους επιτρέπει να καλλιεργήσουν έναν δυναμικό χαρακτήρα. Τέτοια παιδιά δεν θα λυγίσουν εύκολα στο μέλλον όταν βρεθούν αντιμέτωπα με μια ξαφνική αποτυχία.
Η αυτοπεποίθηση.
Τα ομαδικά αθλήματα αποτελούν ένα σημαντικό εργαλείο ενίσχυσης της αυτοεκτίμησης και της αυτοπεποίθησης των παιδιών (Slutzky & Simpkins, 2009). Μέσα από αυτά μαθαίνουν τις αδυναμίες και τις δυνατότητές τους με αποτέλεσμα να ενισχύεται η αυτοπεποίθησή τους. Μαθαίνουν, επίσης, να έχουν θάρρος και εμπιστοσύνη στον εαυτό τους και αποκτούν βαθύτερες αξίες που μόνο ο αθλητισμός μπορεί να διδάξει.
Η εργατικότητα.
Οι έρευνες δείχνουν ότι τα παιδιά που συμμετέχουν σε ομαδικά αθλήματα, είναι πιο πιθανό να συμμετέχουν και να δουλεύουν πιο πολύ στο σχολείο αλλά και σαν ενήλικες να αποδίδουν καλύτερα στη δουλειά τους (Trudeau & Shepard, 2008). Αυτό συμβαίνει γιατί μέσα από το ομαδικό άθλημα τα παιδιά μαθαίνουν πώς να είναι πειθαρχημένα και πώς να επικεντρώνουν την προσοχή τους σε κάτι συγκεκριμένο. Ιδιαίτερα καλλιεργείται η υπομονή τους όταν τα πράγματα δυσκολεύουν. Συνοψίζοντας, τα παιδιά που ασχολούνται με τον ομαδικό αθλητισμό, μαθαίνουν από πολύ νωρίς πώς να διατηρούν την ισορροπία ανάμεσα στο σχολείο, στον αθλητισμό και τις κοινωνικές δραστηριότητες, με αποτέλεσμα να αποκτούν δεξιότητες οργάνωσης και διαχείρισης του χρόνου τους.
Ελευθερία-Ραφαέλλα Γερολύμου
Φοίτητρια Δημοσιογραφίας ΑΠΘ
Βιβλιογραφικές πηγές:
Taylor, J., & Wilson, G. S. (2005). Applying sport psychology: four perspectives. Human Kinetics.
Lawson, H. A. (2005). Empowering people, facilitating community development, and contributing to sustainable development: The social work of sport, exercise, and physical education programs. Sport, education and society, 10(1), 135-160.
Jarvie, G. (2003). Introduction: Sport, racism and ethnicity. In Sport, racism and ethnicity (pp. 9-12). Routledge.
Gould, D., & Carson, S. (2008). Life skills development through sport: Current status and future directions. International review of sport and exercise psychology, 1(1), 58-78.
Slutzky, C. B., & Simpkins, S. D. (2009). The link between children's sport participation and self-esteem: Exploring the mediating role of sport self-concept. Psychology of Sport and Exercise, 10(3), 381-389.
Trudeau, F., & Shephard, R. J. (2008). Physical education, school physical activity, school sports and academic performance. International Journal of Behavioral Nutrition and Physical Activity, 5(1), 10.
http://www.phyed.duth.gr/undergraduate/images/DEP/Vernadakis/3a_manuscripts_gr/19.pdf
https://www.parentshelp.gr
https://enallaktikidrasi.com/2017/05/autes-einai-dexiotites-apoktoun-paidia-athlountai/
RECOMMENDED_ARTICLES_TITLE
1997
FAQS
