Σαρλ: Η πινελιά της μοναξιάς (Μέρος Α')

30.01.19

O Σαρλ είμαστε εμείς

Η βροχή έπεφτε με δύναμη πάνω στα τζάμια του σχολείου. Ενός σχολείου με μεγάλη αυλή και τεράστια μπλε κάγκελα να το προστατεύουν. Ένα μικρό φρούριο γνώσης με πολλούς μεγάλους διαδρόμους και κυκλικές σκάλες για κάθε όροφο. Στο ισόγειο βρισκόταν το γραφείο των δασκάλων. Ένας χώρος αναπάντεχα χρωματιστός σε αντίθεση με τα περισσότερα γραφεία. Μέσα οι έδρες των δασκάλων ήταν τοποθετημένες σε σχήμα Π και στο πρώτο γραφείο δεξιά από την είσοδο καθόταν ένα μικρό αγοράκι με μαύρα μαλλιά και ροδοκόκκινα μάγουλα. Έδειχνε ανυπόμονο ή έτσι τουλάχιστον πίστευα καθώς μόλις είχα μπει στην αίθουσα. Μέχρι να ολοκληρώσω όμως τη σκέψη μου ακούω μία δυνατή και τσιριχτή φωνή!!!
-Κυρία Κυρία Κυρία!Κυρία Ιλντα!
- Ναι Σαρλ πες μου.
-Ε κυρία μήπως πήρε ο μπαμπάς μου τηλέφωνο στο σχολείο?
- Όχι Σαρλ δεν έχει πάρει τηλέφωνο.
-Κυρία Κυρία!
- Ναι Σαρλ...
-Αν με πάρει θα με πείτε?
- Βεβαίως μικρέ μου!Πήγαινε τώρα στο μάθημα σου.
Ο Σαρλ έσκυψε το κεφάλι και έτρεξε σαν αστραπή προς την αίθουσα του, στο βάθος του διαδρόμου, Κάθε μέρα το ίδιο βιολί. Την ίδια ώρα, στο ίδιο σημείο ακριβώς με το ίδιο κυρία κυρία κυρία. Τρείς φορές συγκεκριμένα, λες και ήταν κάποιο είδος προσευχής. Είχα αρχίσει να δυσανασχετώ με αυτή τη κατάσταση. Τι θα κάνουμε με αυτό το παιδί.
-Ιλντα! Πάλι ο Σαρλ φώναζε? Με ρώτησε η διευθύντρια που μόλις είχε δει τον μικρό να τρέχει.
-Ναι Εύντοξιν. Έχω αρχίσει να ανησυχώ. Μήπως να καλούσαμε κάποιον ειδικό να μιλήσει μαζί του?
-Ιλντα δεν ξέρω αν θα το βοηθήσει. Το παιδί έχει περάσει πολλά και χωρίς την συναίνεση της διεύθυνσης δεν μπορούμε να κάνουμε κάτι...
-Ναι αλλά κάθε μέρα βλέπω αυτό το προσωπάκι θλιμμένο, να περπατάει μόνο στο διάλειμμα. Λίγες φορές μιλάει, και αυτό το κάνει μόνο όταν είναι δίπλα του η Ανθή. Από τη στιγμή που βρέθηκε μόνος του, με σκισμένα ρούχα, δίπλα στα σκουπίδια, στο λιμάνι της Εσθαλόνικα, θα τον δεις ελάχιστες φορές να χαμογελάει.
Μερικές φορές περπατάω εσκεμμένα κοντά του κατά την διάρκεια του διαλείμματος, προσπαθώντας να του πιάσω κουβέντα. Αυτός, ως συνήθως, απόμακρος και μόνος αποφεύγει τη συζήτηση και με αγνοεί,
-Το ξέρω ΙΛντα. Το ξέρω...
-Εύντοξιν κάποια στιγμή όμως δεν άντεξα!! Τον σταματάω και τον κοιτώ στα μάτια. Έντονα. Σχεδόν επιθετικά!και τον ρωτάω:
-Πές μου Σαρλ σε παρακαλώ. Γιατί έχεις τέτοια μούτρα?
Τότε ήταν που άκουσα την απάντηση. Μία απάντηση που με έκανε...διαφορετική...
- Ε κυρία κυρία κυρία, τα παιδιά με αποκαλούν παρατημένο. Ότι οι γονείς μου με άφησαν γιατί δεν με ήθελαν και δεν πρόκειται πότε να έρθουν να με δουν...
-Σαρλ αυτό δεν είναι αλήθεια! Δείξε μου ποια παιδιά το είπανε αυτό!!
- Κυρία δεν χρειάζεται...
-Γιατί?
-Διότι ξέρω.Ξέρω κυρία ότι, ότι θα μου τηλεφωνήσουν. Ο μπαμπάς μου είχε πει πριν με αφήσει ότι θα με πάρει τηλέφωνο και θα έρθει να με βρει! Ναι μου το είπε! Και γω τον περιμένω....